Tohumla Sevgiye / Olcay Kasımoğlu

“Seviyorum” demek olmamalı sadece sevgi..
Sevgi sahip çıkmak, gözüne gözünü bırakmaktı.
Karşılık beklemeden onun varlığına adamaktı.
Elimi yüreğime koyduğumda anladım ki ‘sana İhtiyacım var’ demek ne güzel bir mucizeymiş.
Biri için endişelenmek, onun için yollarda yürümek, avuçlarında yüreğini taşımak, sevginle sevdiğini şımartmak, onun canı acıdığında o acının içinde olamadığın için sımsıkı sarılmak.
Sevdikçe kainatın sende toplandığını görmek.
Kendini aşarsın ”sevince” tüm iyiliklerin içine aktığını hissedersin.
Kalayım sevgili kapında, eşiğinde kalayım demekse sevgi; ne mutlu içine düşene!
Çok büyük umutlara bel bağlamak ta değildi.
Sadece umut dolu ışıltılı gözlerini görmek yeterdi sevgiyi anlamaya..
Sevgi inanmaktı.. Sevdiğine inanmaktı… sorguya, suale durmadan inanmaktı.
Sevgi” sonu olmayan bir varıştı sevgiliye” sonlanamayan bir varoluş..

Nicedir soluğum
Eski ezgilerle
Bilinmez biçimler çiziyor içime
Al beni
Acıları emziren bu yerden
Aşıla yüreğine
Tohumla sevgiye
Sevgi ormanında büyüt
Ağaçlar soluğumda yeşillensin
Çiçekler gözlerimin içinde gülsün
Kaç dönüm bilmem
Yüreğimde ki iklimin
Yeni soluk kat yüreğime
Ayarla sevgiye
Çok uzaklarda
Bir yıldızda kalmasın kalbim
Gözlerimden alma rengini
Gökyüzüne yeni maviler gelsin
Esinlensin yengilerim
Söylensin umudun türküsü
Sevginin
Ayıplara kurban edildiği bu çağda
Dizeler çiçeğiyim
Çok şiirler biriktirdim avuçlarımda
Yüreğimin toprağı ol bas bağrına