Enkaz / Sevde Küçükosman

bir deprem olmuş gibi ruhumda
ruhumda bir deprem var
inan sevgilim
inan ki bu büyük bir enkaz
çekip alan yok beni ordan.
ne sesim duyuluyor, ne yalvarışlarım
nereye dokunsam kırıp döküyorum
aynı senin gibi
KIRIP DÖKÜYORUM
dokunduğun yerlerden kırılmaya başlıyorum. parmak uçlarımdan
kirpiklerimden
kırıldıkça kırılıyorum.
cam kırıkları batıyor her yerime.
yine paramparça oluyor içim.
bu defa farklı
bu defa korkunç bu acı
sayfalarım yırtılıyor.
her şiir kayboluyor kağıtlardan
seni sevmiyorum artık
hatta nefret ediyorum demeliyim.
nefret ediyorum.
sevginin ölümü adlı bir şiir yazarsam eğer,
bu günü anlamlı kılacaktır.
içimde büyüyen o şiirler de ölüyor teker teker.
özlemiyorum artık.
o mor menekşeleri de özlemiyorum.
sigarayı tutuşunu falan da özlemiyorum
adını yazdığımda kalemim kanıyor.
ruhum kanıyor
durduramıyorum
ne yaramı sarabiliyorum
ne de iki kelime teselli bulabiliyorum
kabul!
ben kaybettim sevgilim
ve bu acı dolu kimsesizliğim fiziksel değil.
kaybettim.
kaybettikçe eksildim
eksildikçe güçlendim.
ve teşekkür ederim
arada birbirimizi kaybettiğimiz iyi oldu.