Ölüme Papuç Bırakmadan Gel / Ayhan Akdeniz

Bazı geceler aniden uykum bölünür
Terim hala tenin kokarken
Ve gece’nin zifiri karanlığına atlarsın birden
Gözlerimin önünden geçerken gamzelerine çarparım
Görünmez kaza’sın işte !..
Keşke güzel bir sebebim olsaydın sessizliğin yerine
Ve keşke bir insafın izini sürerek
Vicdanın adreslerine çıksaydı her sokağım
Seni gözlerimde biriktirmek güzel ama
Yokluğunda seni harcamak yokmu
Ah benim faili meçhulum
Ah benim hükümsüzüm gözlerimden sürgünüm
Ya azalırsan içimde diye
Kimbilir kaç defa gözlerimi kapatıyorum arasıra
Bakarsın bir daha seni göremem ne olur ne olmaz diye

Şimdi dizleri tutmayan bir yorgunluk
Bir yağmursun kaçsamda dinmeyen
Çorak arazilerimin üstüne yağan
Cevapsız sorularımın mahsülü avuçlarımda birikiyor
Yakışmıyan kör olası bir yalnızlığın coğrafyasındayım
Yersiz yurtsuz gezer durur bu gönül
Ne hayalinle avundu ne uslandı
Karanlık geceler vizesiz salmıyor sabahlara
Sabahın sınır kapılarından adın dilimde dönüyorum
Gel kurtar beni
Kendi gurbetimde hergün hergün ölüyorum

Artık içimdeki kavga
Binlerce kelimelerle çatışmaya dönüştü
Yağmur gibi cümleler
Üstüme üstüme yağıyor
Sen kovalıyorsun küllenen yerden
Ben kaçıyorum gecenin simsiyah dağlarına
Ve şuçüstü yakalanacağım diye
Bir sayfanın izinde çok korkuyorum
Görenler belkide linç edecek içime çöreklenen yalnızlığı
Ah şu yalnızlığı bir yaşasaydın
Belki anlardın o zaman isyanımı
Ne sana gelebildim ne kendime dönebildim
Cansız yatan acı hikayelerimin başında duruyorum
Neresinden tutsam bir cam kesiği ellerim kanıyor
Ölüme papuç bırakmadan
Gelde yardım et bir akşam güneşi
Vedaların gölgesinde ardından baktıkça ağladım her gece vakti