Yalnızsın Sen Yalnız Kal / Ömür Karakaya

Aslında hepimiz iplerimize kadar yalnız değil miyiz? Nereye gitsek de ne yapsak da hep o ipin üzerinde değil miyiz? Kalabalıklar içindesin her yerin insanlarla kaynıyor ama ipini görünce yalnız olduğunu hissediyorsun. Yalnızlık bu değil mi zaten, kalabalığın ortasında yalnızlığı hissetmek ya da en güzel anında düşündüğün onca eserin arasında kötüsünü anımsamak. Düşünsene her yanında sevdiklerin ama bir gün fotoğraf çeken topluluğun dağıldığı gibi dağılacak herkes ve yine iplerine sarılıp tek başına kalacaksın bir ömür bu korkuyla şehrin en renkli bucaklarında ceset olarak yaşayacaksın.

Bazen yalnızlığa sinirlenir kalkar aşkı devirirsin. Bazen yalnızlığa sinirlenirsin seni yağmurun geniş alanına alırlar o an o kadar yalnız olduğunu hissedersin ki yalnızlıktan şemsiyeye sarılırsın. Bazen bir muammada omuriliğini hissedemezsin çünkü yalnızsın. Bazen her kımıldayış acıyı arayıştır, bazen acıdan analjezik bir şeyler içiyorsun, bazen korkuyorsun yastığa sarılıyorsun ama hiçbir şey gerçeği değiştirmiyor, şemsiye de sarılsan ilaçlara da sarılsan sevdiklerine de sarılsan sonunda hep yalnız kalacaksın bu gerçek bir türeyiş kanunudur yerin hasret sıvası yüzünde.

Güzel bir abimin dediği gibi ‘yalnızlık ömür boyu’ hiçbir şey değiştiremez bu gerçeği. Ruh bütünü hüküm arıyor sonra kafanı kaldırıp vahşet adaleti güneşi sezince yine bir tükeniş yine bir yalnızlık. O ara önce renklerin işini bozuyorsun sonra beden denkleminde kendini arıyorsun sonu yalnızlığa dayanıyor. Hep düşünüyorum acaba sonu yalnızlığa dokunmayan yeni yıkanmış üzüm yaprakları var mı diye? Ama yok; zikzaklar çiziyoruz, yıpranmış ulumalar tamir ediyoruz, kulaklarımıza kadar beton döşüyoruz, neşter çekilmiş beyinlerimize, hunharca serumlar iğneliyoruz ama geçmiyor yalnızlık hissi, yalnızlık korkusu. Hüzünle sağlanan onca meçhuller var ki etrafımızda onlara bakınca bile o ipe sarılma isteği doğuyor, o ipe sebepsiz surette mühim bir dokunma isteği uyanıyor; o halde boş vermek gerekiyor. Çözümsüz kılıfları boş verelim ne yapsak da hep yalnızız biz, ucu ölüme dokunan her şey herkes yalnızdır, ben de yalnızım sen de yalnızsın herkes de yalnız. Solgun zehirlerde ilaç temenni etsen de saldırgan oksijenler aralansa da gezegenler lejyoner çiçeklerle dolsa da penguenler kutsal uğultular içinde yaşasa da hep yalnızsın sen yalnız kalacaksın..