Gurur / İnci Geçkil
Bazen bir hüzün doluyor ya yüreğinin tam ortasına, sol yanına kadar iniyor sızısı…
Bir kayboluş,bir yok oluş hissine kapılıp yok olduğunu sanırsın…
Yalnız kalırsın…
Herşey o kadar yorar o kadar ağır gelir ki omuzlarında, taşımak dahi güç ister…
Sen her defasında bir kurtuluş arayıp kendi aklınla çözümler üretip çıkmak istersin ya bu yokuştan…
Ne fayda ki boş çırpınıp durduğunu anlarsın…
Hep birşeyler beklersin; bir adım, bir umut, bir yol,bir çözüm…
Oysa beklemek değil de hep beklentilerini kendin yapmış olsan belki de bu durum yok olmuş olacak….
Ahh bu saçma olan “gurur”…
Sana engel olduğunu sanırsın ama sadece “sanırsın”… Oysa o bir adımı senatmış olsan, beklemesen yolunu kendin çiz… Sen böyle bir durumdan çıkmış olsak!..
Ama neye yarar ki bu isyanım,bu haykırışım…
Bu bağırışmalarım… Geri mi dönecek sanki, benim mi olacak yeniden… Yokkk olmuyor, gelmiyor, dönmüyor… Sorun etmemeye çalışıyorum yine de… Çünkü ben seni böyle de “seviyorum”!!..