Yedi Harf Yalnızlığı -II / Abdurrahman Adıyan
‘ark’larda yüzdüler beni
göllere daldım
“deniz vurgununun yâresi”
okyanuslardan geliyorum
yüreğim canhıraş kulaçlar yüklü
börtü böcek
topal karınca
kum taneleri
insan müsveddeleri
vardılar mı ki farkıma
-hadi sen hac yoluna
ben yedi harf yalnızlığıma
zamanı aralıyorum
üçler, yediler, kırklar
yitiklerimi yetik kılsınlar
ben mahcubiyet ülkesinin
onur abidesi, kırık dökük
afrikalı kadar badireli, yitik
yani şair yani özgür yarı buçuk
müküs’ü bol talihi makûs
sen kirpiklerinden döktürme yağmuru
kirpikleri karanfil güzelim, sümbülüm
gündür ömürden geçer
akşam çöker hanemize vakûr
yatsıya kalmaz zikre düşer shilenta
deccal palanını dikerken
çarkıfelek künyemize isyan çizer
yalnızlığımın yedi harfine
sökün etse ak güller
ciğerparem
eğer güneş yarın doğarsa
yine ben göğüsleyeceğim
dost yaralarını
ağlama!
yüreğimin karanfil güzeli
şiiri azık yapar direnirim
iksiri âzam olur kelimeler
neşter vurup söküp atarım
üç yüz altmış altı damarımdan
o yedi harf yalnızlığını.