İki Şiir / Osman Fermanoğlu

YİTİRDİM

Paşam, annem ölen günü,
Düştü, babamı yitirdim.
Annem kadar doğma, aziz
Olan adamı yitirdim.

Fağırlaşan dağlar kaldı,
Pınarları ağlar kaldı.
Kulaklarım sağır oldu,-
Sesde sedamı yitirdim.

Seçemmedim yakın, yadı,
Duymadım ki, kim doğmadı,
Her şeyin deyişdi tadı,
Dilimde tamı yitirdim.

Çektim çöllere keşiyi,
Yadırğadım ev eşiyi…
Osman’ın taşlar döşeyi,-
Sıcak odamı yitirdim.
APARAR

Paşam, bu hazin havalar
Adamı çeker, aparar.
Düşer atlı tek kovalar,
Kendine büker, aparar.

Çağırarsan, yetişmez ses,
Uzaktan gider giden kes.
Bir borcu ödeye bilmez,-
Yüz borcu fikir aparar…

Tozanaklar dil açınca,
Alar, gider arkayınca.
Bakan olmaz arkasınca,
Kar yağmur döker, aparar.

Gam göyerder lepirlerde,
Gören göze çeker perde.
Üst üste yığar dertlerden
Kalalar diker aparar.

Geler silkine silkine,
Ağ kara – bakmaz şekline.
Osmanı alar cengine,-
Kendine nöker aparar.