Bir Çocuğun Dünyası / Şerife Teber

Bir uçurtmam olsaydı göklerde süzülürken, mutlu mutlu izleseydim ipini dolasaydım parmaklarıma çekiştirip dursaydım hiç dinmeseydi rüzgarlar koşsaydım ovalardan tepelere sokak aralarında dilediğimce top oynasaydım düşüp yararlanan dizlerime merhem süren annemin hüzünlü hüzünlü bakan bakışlarına sarılsaydım ömrümce. Çamurlara bulansaydı kirlenseydi en güzel elbiselerim, ayağımdaki kunduram… Bir akşamüstü saklambaç oynasaydım gül kokan bahçemde, dökülseydi üzerime yapraklar birer birer.

Bir bez bebek yapıp süsleseydim ufacık hayallerimle sonra sallasaydım ayakuçlarımda ninniler söyleseydim usulca, yorulup oracıkta uyuyakalsaydım dalıp gitseydim en güzel rüyalara…  Upuzun gündüzler olsaydı çökmeseydi karanlıklar üstümüze ve avazımız çıktığı kadar çığlıklara boğsaydık yeryüzünü, küçücük bedenimiz hapis olmasaydı kirletilmiş ellere, körelmiş zalim yüreklere.

Mutluluktan dökülseydi gözyaşlarımız hıçkıra hıçkıra ağlarken çığlık atarken kapatılmasaydı ağzımız belki susmuş bir vicdan çığlığımız olur haykırırdı bütün uyuyanlara uyansaydı uykudaki insanlığımız tutsaydı elimizden götürseydi bizi daha güzel yarınlara.  Korkmadan bakkala ekmek almaya gitseydik, çekinmeden bir babaya, amcaya, dayıya sarsılabilseydik delice.

Minicik kalplerimize güven salsalar kahraman olsalar masallarımıza… Hançerli bakışlarına maruz kalmasa gözlerimiz bağırırken titremese ellerimiz ayaklarımız,  çekip koparmasalar o güzelim örgülü saçlarımızı.

Ben bir çocuğum bir anne babaya neşe bir doğaya renk olarak doğdum. İyiyi kötüyü, doğruyu yanlışı, güzeli çirkini, sevgiyi nefreti sen öğretmelisin bana

Katletme bedenimi ve ruhumu yürümek istiyorum geleceğin güzel huzur dolu yarınlarına.