Masum Çocukluğumuz / Mehtap Kaplan

Keşke çocukluğuma geri dönebilsem dediğin anlar vardır; herşey çocukça duygulardan ibarettir… Küsmeler, kırgınlıklar ve öfkeler şimdilerde herşey ne kadar başka oysa! Büyüyünce insan anlıyor ki hiçbir şey çocukluktaki gibi değil; herşey masumiyetini yitirmiş şimdilerde, duygular bile sahte olmuş birçok insanda, herkes birilerine bir şeyler ispatlama derdinde, kimi mutluluk oyunu ile kendini kandırıyor kimisi mutsuzluktan boğuluyor ama asla belli etmiyor etrafına…

Çocukken bindiğimiz dönme dolaplar vardı, sahi şimdi ne oldu onlara! Şimdilerde yalnızca etrafımızda dönen dolaplar var!..

Çocukken masumdu herkes, kimse kimseye zarar vermezdi, belki yalnızca oyuncaklarını paylaşmazdı bir çocuk seninle, en fazla birkaç dakika kırgın kalır sonra yine eskisi gibi sarılırdınız birbirinize… Ya şimdi! Aynı sofrada yemek yediğin insanla bile gün gelip düşman oluyorsun. Peki ya değiyor mu? Üç günlük dünyada insanların bitmek bilmeyen hırslarına şahit oldun.

Sen nedensiz severken bazılarını karşılığında yine nankörlük gördün, anladın ki çocukça değil artık duygular! Unutma kimse sen değil hiçbir zaman, önce kendi değerini bil ama insanlar nankör diye de sevmekten asla vazgeçme.