Asûde Serzeniş / Mehmet Faruk Habiboğlu

Sükût ki aşka dairdir. Hüzne verilmiş sözümüz vardır. Hüzün şairin kalbinin ritmi.

Kapılar ki, iç içe kapalı.. Canandan öteye bakan gözümüz vardır. Bir siyahi Leyla’ya kandığımız yeter! Vuslat hangi bahardır? Ve hangi hârdır?

Ziyâsında yıkandığımız; ateşinde yandığımız yârin nazârı.. Yâr.. Yâr diye, ağyâra kandığımız yetmez mi? Visâl-i muammâ işte!

Yine de sükût dilimize kilit vurmuş. Tenhalardır bizi dinler, sessizliğimize ses verir, kuşatır yüreğimizi. Ah dağ başlarına atılsam da, gönül iklimlerinde kül misali savrulsam da ! Sen !Hep sen..
Sen nerdesin ? Sen nerdesin?

Garibiyim gurbet-i aşkın.. Dûçarım senden özge bütün kahırlara.. Bülbüller değil ahvalime arif; akbabalar başımda bekler! Ben seni beklerim.. Bu ne yaman bir ihtilaf?

Şairiz.. Yani hamalıyız derdin; halûk-u kelam, maşuk-u gâm namımız. Naçar efkara giriftarız lakin..

Ey buse tadında hicr!
Ey bağrımda devinen ölüm yolculuğu!
Ey bikes öfkelerimin türabı!
Ey kahır!
Ben halime razıyım billah..
Yeter ki sen ol…