Bize En Çok Ayrılık Yakışıyordu / Mustafa Kutluktemur

Bize en çok ayrılık yakışıyordu
Giderken, bir birimizden götürdüklerimiz
Canımızı en çok hatıralar acıtıyordu
Her şey, dağınıktı benliğimiz gibi
Sonra toplardık yaşlı gözlerimizle arda kalan ne varsa
Ben sana yazdığım şiirleri, yeni baştan okurdum
Satır aralarında, ağlama molası
Geçip giden ömrümüze bakardım
Pişman mıydım bilmiyorum
Her ikimizde, haklıydık
Biz severken tükenmeyi becerdik
En çok aşk sana yakışıyordu
Bana bir şey olur diye ne çok korkuyordun
Severken gözlerini kısar, bana ömrüm diyordun
Hiç bilmiyordun değil mi
Sen severken, ben az az ölüyordum
Gece hüzünlü konuşmalar
Birden sarılmalar
Hiç yoktan özlüyorum seni demelerin
Ne çok varmışsın bende
Giderken boşluğundaki, yanlızlıklarım
Hoşçakal demiyordum sana
Elveda için uzanan ellerin yoktu boşluğumda
Göğsümde saç tellerin
Masamda sana alıdığım son karanfil çiceğim
Boynu bükük şiirlerim
Sana gel diyen dilim
Sevmek için kalbim
Hüzünlü bakışlarım
Hep seni bekledik, hiç gelmedin
İnce bir sızıydı sevmelerim
Hayat veren, dokunuşumdu parmaklarım
Yaşamaktı sarılmalarım
Seni çok özledim
Sevdiğim, kadınım
Ömrümce, sırtımı dayadığım
Helalim, ahvalim, ahirimdin…