Kentler ve Ayrılıklar / Arif Olgun Yeşilyurt

Gül rengi kentleri sevdim hep,
Hani o salkım saçak ağaçların çatılarına kadar uzandığı,
Gelincik tarlalarından kozalar içinde çoğalan ,
Karanfil kokulu baharları andıran yağlı boya tuvallerindeki o kentleri.

Kutsanmış sufilerin berraklığı kadar temiz kentleri.
Göçmen kuşların baharı bekler gibi beklediği,
Kağıttan gemileri yüzdürdüğümüz dereleriyle
Işık saçan rıhtımlarıyla pervaneler misali dönen fenerlerin,
Zakkum ağaçları altında yaşanmış aşkların olduğu kentleri sevdim.

Giderek çoğalan yoksulluk evlere hapsolurdu bu kentte.
Dillerde yarım kalmış türküler tuttururdu insanlar,
Uzağı yakın, yakını uzak edene şükür eksik olmazdı.
Acıdan ve matemden uzak, gülümserdi kadınlar.

Bir kırık hece dilimdeydi ayrılırken bu kentten.
Akasya kokulu baharlardan bir bahardı, yeşille karışık.
Denizi mavisine, ateşi kalbine katarak,
Sessiz ve uğultulu bir şarkının eşliğinde yiterek ve eskiyerek,
Mahcup gelinciklerin cennet yaşadığı bu kentten ayrıldım.

Kocaeli