Tut Şunun Ucunu Bölüşelim Abi / H.Kübra Aydın

“Tut şunun ucunu götürelim abi” diyor şarkıda.

“Nereye götürüyoruz, sen tut şunun ucunu bölüşelim abi.”

Küçük bir çocukken öğrendim; bir şeyi paylaşınca, o şeyin azalmayıp çoğaldığını. Görünce hâlâ dayanamadığım …(marka)….  çikolatam olduğunda nasıl mutlu olurdum, görmeye değerdi. Ama ben onu dağıta dağıta kendime ayırmayı unuturdum. “Bittii” der, gülerdim kocaman. Sonra bir de bakardım ki; bir paket çikolatam gitmiş yerine üç paket gelmiş. Şaşkın ördek yavrusu gibi bakardım annemin yüzüne. Annem: “Melekler getirmiş” derdi, ben de gülerdim yine kocaman kocaman…

Ne kârlı işti bu böyle…

İlkokulda arka sıradan bir arkadaş bağırırdı: “Fazla silgisi olan var mııı?”
Benim kokulu pembe silgim kime yetmezdi ki? Küçücük parmaklarımla böldüğüm silgimi atardım arka sıraya. Bazen de kurşun kalemi paylaşırdık. Ne havalıydı ama! Onu çat diye ortasından kırıp iki kalem, hatta gerektiğinde üç kalem yapmak…
Sonra uçlu kalemler çıktı da, kıramaz olduk kalemlerimizi…

Uçlu kalemlere geçtikçe, paylaşmanın da adı kurşun kalemlerle birlikte mazide kalır oldu.

Ellerimiz, ayaklarımız büyüyordu; biz kocaman birer insan oluyorduk ama ya kalbimiz, kalbimiz küçülüyor muydu?
Hayır, bu kabul edilemezdi, edilmemeliydi. Paylaşmanın tadı damaklarda kalmamalıydı.
Ama kalmıştı işte…

Artık “kalemim yok, silgim yok” diyene “sınıfta kal o zaman” der olmuştuk.

Yolunda gitmeyen bir şeyler vardı; acil müdahale edilmesi gereken şeyler…
Çözüm basitti: yeniden o masum çocuk kalbimizi uyandırmak!
Derin uykularda olan kalbimizi…
İşte o zaman alırdık tadını çikolatamızın yeniden.

İyisi mi, sen tut şunun ucunu bölüşelim abi!