Bırakmayalım Ümidi Parmak Uçlarımızdan / Fatma Özcan

Bırakmayalım ümidi parmak uçlarımızdan
Zira yolların ayrımındayız…
Bir yol arıyoruz, bir yol.
Aynı yerden aynı yarayı almamak için.
Hepimiz bir yol arıyoruz.
Yeniden bir harita çizmek istiyoruz.
Kalpleri acıtmayan ve zihinleri yormayan bir harita.
Kimseyi üzmeyelim, kimsede bizi üzmesin diye
Yeni bir harita yeni bir yol arayışındayız!
Başka bir çare
hem kalbe hem de zihne devadır
‘Başka’ kelimesi, sevgili gelmez çoğumuza…
Korkarız, kaçarız başkalaşmaktan.

Belki başkalaşmak iyileşmektir.
Belki yenilenmektir.
Ve belki de olgunlaşmaktır.
Ki denemeden göremeyiz.
Belki deneriz
Ama yoruluruz
Belki ellerimiz acır,
Belki ayaklarımız sızlar.
Bunlar bize yol haritamızın sınırlarını öğretir.
Öğreniriz bekli…
daha doğrusu öğrenmeye gayret ederiz.
Karıncalar misali…
Defalarca bozulsa da yuvaları,
Tekrar tekrar yapmaktan bıkmazlar ya,
Tıpkı onlar gibi…
Biz, biz olmayı terk etmeden,
Başkalarını olduğu gibi kabul etme erdemi ile tanışırız.

Biliyorum;
bazen ağır gelir, bazen severek taşırız onu.
Her zaman yaşarken bizi mutlu kılacak değerler ararız.
İyileşiyoruz yavaş yavaş…
Yenilenen hücreler gibi.
Bir güneş doğuşu vaktinin sarı sıcaklığı ısıtıyor bizi.
Isındıkça eriyor kalplerimizdeki buzlar.
Eriyen sular çekilince eski, ta en başta doğduğumuzdaki biz kalıyoruz ortada.
Tertemiz, yeni dünyaya gelmiş bir bebek saflığıyla…
Baktığımız gökyüzü daha mavi, ağaçlar daha yeşil ve insanlar…
Evet,bize insanlar daha sevilesi geliyor..
Daha bir başka seviyoruz, sevdiklerimiz, sevenlenlerimiz…

Tekrar öğreniyoruz;
Sevmeyi, güvenmeyi, yol açmayı
Sonra mutlu oluyoruz.
Sonra huzurla yoldaş oluyoruz.
Sevinçten dudaklarımız özlediği tebessüme kavuşuyor.
Biz tebessüm edince etrafımız değişiyor,
Zaman hatta mevsimler değişiyor…

Ne olur değişelim artık,
İyileşelim artık..
Yaralarımız sağalsın artık..
Her yer huzurla dolsun, huzurla koksun..
Bırakmayalım ümidi parmak uçlarımızdan…