Güvercin / Süheyla Coşkun Taş

Ruhumu üşütüyor hazan mevsimleri,
dalından yaprağım kuruyor.
Kalemimde mürekkebimin son damlası,
veda eder gibi yüzüme gülümsüyor.

Bilinmezden diri çıkma çabasıdır bu,
kanatları ufkumun geceden zedelenmiş.
Kafesi kırık içimde ki güvercinin,
konuştuğum her intibah
sonsuzluğun gözlerine dalarak.

Dünya ile bitmeyen savaşım,
duvar örüyor düşlerimin penceresine.
Sınırlarını aştım haritanın,
uçsam arşın gölgesine…
Dünya çürümüş bir urgan beynimde…

İnsanı insanda onaran bir med-cezir,
çarkımda şiir ve nesir…
Huzur dediğinde yoktur hesap kitap,
kelamdan gayrısını ne bilsin bedevi?

Ait olduğum yer,
yoksulun elidir.
Orası merhamet yuvası,
tabiatımın hırçınlığına inat,
içimde bir yetim ağlıyor.

Aldırmıyorum yağmayan yağmura,
ab-ı hayattır susuz kuyum…
Vahaları yangına sürgün kalbimizin,
halden anlamaz akıllarda