Ben Bir Hüznün Şehriyim / Şerife Teber

Ben bir hüznün şehriyim
Bir seher vakti ölen bedenimi
Annelerin gözyaşıyla yıkasınlar
Bırakın ağıt çığlıkları sağır etsin kulaklarımı
Sokaklarında sessiz çığlıklar içinde boğulurken
Mazlumların yüreğine gömsünler beni

Ben bir hüznün şehriyim
Kaldırım taşları kanlara boyanırken
Yağmurlarında ıslansın gözbebeklerim
Şimşeklerine karışsın hıçkırıklarım
Kefensiz bulutlar ah etsin göklere
Ve yağsın insanlık boş kovan bedenlere

Ben bir hüznün şehriyim
Dinlerin buluştuğu
Irkların koşuşturduğu
Dillerin konuşulduğu
Kutsal bir destanım yeryüzünde

Ben bir hüznün şehriyim
Pas ve yosun tutmuş gülüşlerim
Yoruldu ufukta duran umutlarım
Bir çığlık oldu sessizliğim
Ve duyuldu yedi cihana

Ben bir hüznün şehriyim
İşitmeden ezdiğin karıncanın sesiyim
Hissetmediğin açlığın esaretiyim
Yaptığın tank tüfeğin rengiyim
Bedenim barut kokarken
Ölen insanlığın mezar taşıyım

Ben bir hüznün şehriyim
İlmek ilmek işlendi bütün acılar toprağıma
Bir ağacın yapraklarına fısıldadım usulca
Rüzgar savrulup koparsa da yapraklarını
Bir daha yeşer, yeşer ki ölmesin umutlar