Ben Karanlığı Sevmiyorum / Zeki Bayram

Ben karanlığı sevmiyorum
Sesi donuyor dokununca dudaklarıma
Cam kesiyor canımı
Alıyor canımdan bir yanımı
Acımdan kimseyi tanıyamıyorum
Göğe kaldırınca
Hüzün yağıyor avuçlarıma

Ben karanlığı sevmiyorum
Sanki çocuğum da
Annemi alıp götürüyor uzaklarıma
Damla damla ateş düşüyor yanaklarıma
Yaşadıklarıma anlam veremiyorum
Yürek yarası
Hicran karası
Gurbet oturuyor
Göğü bulut bulut duygularıma

Ben karanlığı sevmiyorum
Kilit vuruyor kirpik uçlarıma
Kepenk indiriyor bir bir umutlarıma
Dilimde ağıt tadında türküler yanıyor
Mil çekiliyor gönül burçlarıma
Son nefesim oluyor
Ah etsem de
Etmesem de
Her rüya bir kâbus dipsiz uykularıma

Ben karanlığı sevmiyorum
Aksi ve despot mürebbiyeden farksız
Hukuku yok mistik korkularıma
İstesem de yetmiyor çelimsiz avuntular
Teselli kar etmiyor kuruntularıma
Dipsiz bir sarnıcım ki çevriliyorum
İpimden kopsam
Boşalsam
Dibe vursam diye bekliyorum
Ecel yetişmez hadsiz kuyularıma

Ben karanlığı sevmiyorum
Hep emanet bir hancılık
Hep bir kendine yabancılık
Dönsem hangi yanıma
Güneşsiz saatlerin avlusunu bekliyorum
Voltasında gölgemin tepiniyorum
Azmettirici benim
Katil ben
Maktul ben
Ve giren hunharca kendi kanıma
Vakit erişmez sonsuz yarınlarıma

Ben karanlığı sevmiyorum
Kırgın yoksunluklar dolanıyor boynuma
Çöl ıssızlığı deve dikeni kanayan topuklarıma
İstesem de kendimi sevemiyorum
Kelimeler alev olup yapışıyor canıma
Eksilmek tek varlık alametim
Çekiliyor zaman
Perde ve duvar
Gökyüzüm yok
Git gide tükeniyorum
Ne garip
Aslını bulacak
Ve hiç yaşanmamış olacak
Yazılınca adım mezar taşıma