Ayrılıq Günəşi / Sevil Gül Nur
Bir qadın yaşlanar baxışlarında,
Böyük sevgisini qoca görərsən.
Birgünlük həvəsi, biranlıq hissi,
Cılız duyğuların verdiyi həzzi
Sənə eşq verəndən uca görərsən.
Sənə eşq verənə əzab verərsən,
O da incə-incə çəkər içinə.
Onu unutduqca başqa gözlərdə,
Hər gecə astaca çökər içinə.
Bir gün də dikələr çökdüyü yerdən,
Toplayar ovcuna bütün səbrini,
Sıxar barmaqların ovcuna doğru,
Didər dırnağıyla, ətini didər.
Onu tək qoyduğun günün birində
Son dəfə ilk görüş yerinə gedər.
Yalçın qayaların başına çıxar,
Ən uca, sıldırım daşına çıxar.
Atar sevgisini mavi sulara,
Yem edər eşqini ac balıqlara,
Sığdırar dərdini iki damlaya,
Bütün ağrıları yaşına çıxar…
Bir səhər özünə dönər o qadın,
Bir səhər güzgünün önünə keçər,
Silər gözlərinin yaşını birdən.
Geyinər ən gözəl libasını da,
Dolabdan ən gözəl ətrini seçər.
Sonra saçlarını yığar əlinə,
Kəsər sən öpdüyün həmin o yerdən…
Nə qəlbi odlanar bu ayrılıqdan,
Nə həsrət qovurmuş ruhu don tutar.
Adını dilinə gətirməməkçün
Sıxar dodağını, dişinə sıxar.
Hissləri can verər dodaqlarında,
Gecəni sübhədək elə qan udar.
Ağlamaz, yaşını gömər içinə,
Sənli yaddaşını gömər içinə,
Səhərə çıxanda səni unudar…
Dəyişər nizamı səyyarələrin,
Göylərdən ulduzlar yağar ömrünə.
O, vüsal günəşi gözləmədəykən,
Ayrılıq günəşi doğar ömrünə.
Hər gün o günəşin şüasın udar,
Unudar… O qadın səni unudar…
Gözləməz yolunu unutmuş qadın…
- 2024.