Yetim Kalan İnsanlık / Handan Karabulut

Babamızın gölgesi, olsa bize yeterdi,
Okşanmadı başımız, güvenden yetim kaldık.

Annemizin kucağı çok çabuk terkedildi,
Ekmeği bulduk ama şefkatten yetim kaldık.

Masum tebessümüyle gözümüze bakardı,
İlgiden mahrum ettik, evlattan yetim kaldık.

Eş kalpte muhabbetti, saygıydı, merhametti,
Değer, kıymet bilmedik, sevdadan yetim kaldık.

Herkesin istediği mal, mülk ve itibardı,
Sadık dost bulamadık, yarenden yetim kaldık.

Emaneti ehline, vermedik hak edene
Sorumluluktan kaçıp, gayretten yetim kaldık.

Yoksulla paylaşmadık, hastalara bakmadık.
Dertlerini sormadık, birlikten yetim kaldık.

İstediğimiz olacak, her şey aynı kalacak,
Vaktimiz bol sanarak, ömürden yetim kaldık.

Dünyanın zevklerine, daldıkça neşesine
Aldandık düşlerine, gerçekten yetim kaldık.

Hurafe, safsatalar, iftira, yozlaşmalar
Oyaladı yalanlar, Kur’an’dan yetim kaldık.

Doğru yola varmadık, varsak ta kalamadık,
Dağılıp parçalandık, ümmetten yetim kaldık.

Her bilgiyi yüklendik, hikmeti düşünmedik,
Kitapları hatmettik, akıldan yetim kaldık.

Peygamberin ahlakı örnekti hepimize,
Öğrenip yaşamadık, ahlaktan yetim kaldık.

Kainata bakmadık, nefse hiç uğramadık,
Bilimle uğraşmadık, ilimden yetim kaldık.

Allah’ı tanımadık, dinini anlamadık,
İhlasla inanmadık, imandan yetim kaldık.