Gece Karası Gözlerinin Gölgesinde / Ramazan Seydaoğlu
Belim dünyanın kahırlarıyla yüklüdür. İnsanların kahırlarıyla, çileleriyle ezilip duruyorum.
Dünyanın derbeder hamalıyım. Nerde onmaz bir yara varsa, hep ben taşıyorum. Nerde dayanılmaz bir kahır varsa hep ben yaşıyorum. Âlemin garip hâllerine hep ben, hep ben şaşıyorum. Kara gözlerinin ızdıraplarını hep ben çekiyorum.
Kara gözlerin ki; Ferhat’a dağlar deldirdi, Mecnûn’u kumlarda süründürdü. Kerem’e iller gezdirdi. Mem’e İlâhî sırlar sezdirdi…
Ben, Mecnûn misali aranıp duran garip. Geceler sığınağım. Geceler dostum. Korkum, gece karası saçlarından ve gözlerinden ayrı kalmaktan. Korkum, geceyle olan dostluğumun bozulmasından… Ama ben, her an içimi bürüyen o nurlu yüzünü tahayyül ederek, gece karası gözlerinin gölgesinde leylî içiyorum…
Dalıp gidiyorum zaman zaman. Kayboluyorum içimde. Kendimi arıyorum. Arıyorum çılgınca. Çıldırmak üzere iken gözlerin bana rehber oluyor. Yitip gitmekten kurtarıyor gece karası gözlerin…