Akrostiş / İsmet Topdağ

Sezai Karakoç’un anısına…

Sevgili! Derken çıkar içten bir başka ses,
Nida eyler şair, belli farklıdır bu nefes.
Güllere böyle bir güzellik varmıdır şiirle atıf,
Ben siyah güle, şair şiire matuf.

Eyy Üstad! Boynumuz kıldan ince emri hak vaki oldukta,
Harcadık sermayeyi edepsiz tükettik bollukta.
İman bizim için esas gaye eyledik, amenna!
Edep senle ders oldu, bizse sürgün dünyada.

Zaman dünden bugüne su gibi aksın,
Ardından Mona Roza hüsranla bakakalsın.
Sevda çeşmeden içilmiş bir su misali,
Ey mahsun Akkaya sende kaldı rikkat emsali.

Ağıtlar güzellikler için bu dünyada söylenmiş,
Seni tanıyanlar ancak sonradan kıymet bilirlermiş.
Beyaz yatak bundan sonra tabutdur sevdalara,
Feryat figan ile kor düştü tüm canlara.

İmtihan, sevda ile başladı bitmez ama senden sonra,
Bu yolun yolcusu, nasıl döner yurduna.
Ey Diriliş Şairi, sürgünlük bittimi cihanda,
Kefensiz ardından dolaşsın Geyve sokaklarında.
Belki Mona Roza’ya tekrar mana bulur ardınca,
Ruhun şad, Makamın Âli, Mekanın cennet olsun dilektir masumca…

KEFENSİZ