Dibi Batak Duygu / Asalet Salgınoğlu

“Sesimi duymanız yetmez, beni anlayan var mııı ?” diye seslenesim var bazen..

    Tabirini bulamadığım bir rüyada ilerlerliyorum.

   Derin bir gaflet uykusunda deliksiz ve hiç uyanmadan.

   Adeta bir efsunun içinde şuur fukaralığında perişan.

   Rüyasında ağlar, rüyasında güler ve çoğu zaman yüreğinin üzerine düşer ya insan.

Ve   gülmelerini değil de daha çok düşmelerini hatırlar 

   Belki düşmelerinde aldığı yaralarda daha yakındır uyanmaya.

  Ayma’nın kapısının tokmağına asılır.

   “La havle ve la kuvvete illa billah” diyerek doğar belki de Güneş.

   Bu tılsımlı cümle adeta bir selâh olur kalplere.

   Ve anlar ki aslında tıpkı Mevlana’nın buyurduğu üzere,

   “Kar gibi yağıp yeryüzünü kaplasan da, güneşin varlığı ile yok olup gidersin “

   Hacmi değişmeyen eriyenleriz bizler.

   Gün gün, güneşin aya devrinde kaybolan fanileriz.

   Bize değer katan anlam kazandıran sadece duygu simyası.

   Ve bu duyguların en sürükleyici olanı, dibi batak olanı “Sevgi ” diyorum çoğu zaman.

   Sâye’ nizde göremediğiniz yâren’in sevgisine saplanmamaktır efdal olan.

  Geldiğini belli etmeyen bir ayak sesine zorla kulak kabartan acziyet,

  Yürek sesinin samimiyetine kim bilir belki yaşadıkça hasret.

  Bir secde mesafesindeki nefesi hissetme ile ayar belki fani bedenlerimiz menâmdan.

Bı hû deyiş ile silkelenir ve teslim olur efkârdan.

  Cesedin cân olmasına delil ruhun giyinmesi ise,

  Ruhum cân bulamazsa dünyaya ağyâr.

  Ve sen eyy saudade -i yâr,

 Dinlemeyi anlamak,

Ayrılığı gitmek mi sandın ?