Avlu / Fatma Aksu

Senden bu kez gizlemedim
ağladığımı
Hatta gör istedim
çocukluğun iğne oyaları
sökülürken
nasıl yaktılar avuçlarımı

Öldürmeyi ne seviyor şu insan dölü!
umudu
karıncayı
ağacı
Pazen kumaşı soluyor ömrün
yaşamak-ki zaten suni bir sancı

Onlara anneleri öğretmemiş mi
sevmenin yüce şey olduğunu
dememişler mi kötü sözlerin
kabiller, mommolar doğurduğunu

Hayır
yanlış biliyormuşsun
tutsun diye hayatın kıvamı
reçel gibi,
şeker değil;
acı ekliyormuşsun.

Keşke hırkanı sökmeseydin
bana kazak örmek için
Büyüyeli, mevsimlerin eski tadı yok
ne yazın ısınıyor
ne kışın üşüyor
içim

Hüzün böyle mi dokunur,
yumak yumak
tel tel ?
Ağlama dersin
susamıyorum…
sen demiştin
ilmek atlamaya gelmez;
ne ağlamak
ne yaşamak
ne dantel

Haydi koluma gir
nane toplayalım
bir kaç domates
biraz üzüm
Akşam ezanına var
duyarız
Her gözyaşı cami avlusudur
bir öksüzün.

Anne…
genzimi yakıyor
öksüzlüğün keskin kokusu.