Danışmaq / Ayşenur Akın
Könlümün ipligini keçirmişken könlüne
Tut ucunu əlinden asla buraxma derem
Qavuşmak köynegini geyərken üzərimə
Xoşbextlik paltarımı boş yere sökme derem
Andım olar menim inanıram sözlərine
Doyamıram loxmayı batırdıqım gözlərine
Canımdan böldüyümü qoyaram dizlərine
Ümidin çörəgini yerlere tökmə derem
Tikdim gözlerimi gözlerinin oyasına
Ər adam boyanabiler eşqin boyasına
Qavuşmak keçməyənin ağlayan qayasına
Çəkdim əllerimle suya çəkme derem.
Köhnədir otaqları təkliqin vaxtında
Bir hörümçək kimi qaldım öz ağımda
Eyni budaqda ayrıdır iki üzüm bağı da
Qaranlıq pərdəsini üzüme çəkme derem
Üregimdeydin menim uzaqlarda axtarma
Bir söz keçiremirem şu baxtı qarama
Ciyərim kabab olar duz əkdigin yarama
Girdim atəş qazana mənsiz bişmə derem
Gözyaşım axmır sular kimi çağlaram
Gün olar gecə olar dayanmadan ağlaram
Xəncərini saxlayır ürekdeki dağlarım
Burax qalsın özümde yenə etme derem
Qavuşma səfərinden qazandıgım zəfərde
Çıxabilmir sabaha bəlkə bu son səfərde
Danışaram həmişə danışaram bu səfər de
Men canımdan keçərem menden keçmə derem