Anlaşabilmek / Gülcihan Sinem Öztürk

Bazen zamana bırakırız olmasını istediğimiz şeyleri, zaman her şeyin ilacı diyerek erteler, öteleriz. Hâlbuki zaman sadece unutmayı öğretir, yok saymayı, yokluğa alışmayı… Sevilen ne varsa zamana emanet edilmez, görmezden gelinmez ve vazgeçilmez. Bu yönüyle ele aldığımızda sevebildiğimiz, değerini bildiğimiz ne kadar az şey olduğunu gördüğümüzde insan olarak tabi ki şaşırıyoruz. Değer verdiğimizi düşündüğümüz pek çok şeyi ne kadar ertelemişiz, ne kadarından vazgeçmişiz meğer önce sevdiklerimizden sonra da kendi doğru bildiklerimiz ve kendimizden… Bunu fark ettiğimiz an daha duru bir kalple yaşamaya başlıyoruz fakat çoğu zaman iş işten geçmiş oluyor… Önce yasını tutuyoruz geride bıraktığımız her şeyin ve herkesin, sonra acısını çekiyoruz ve bir yerden sonra tekrar ellerinden tutuyoruz özlediklerimizin araya hiç zaman ve mesafe, hiç kimse girmemiş gibi… İstiyoruz ki kaldığı yerden devam etsin bazı şeyler ertelenmesin, kırıldığı yerden yeşersin bütün güzellikler ama bu beklentiyle bile zaman kaybediyoruz… En kısıtlı hazinemiz, en verimli günlerimiz zamanın kısırdöngüsünde umarsızlığımızla kaybolup gidiyor, anaforlara yeniliyoruz. Rotasından çıkıyor hayallerimiz, her rüzgârdan ümit bekleyip kendimizi erteliyoruz…

Yavaş yavaş kavrulurken acılarımız, bir nefes, bir mola, bir dem arıyoruz bir bardak çayda… Çayında tadı yok yanında halden anlayan bir dost olmayınca. Çoğu zaman iki kelime etmeyi özlüyoruz anlaşılabilir olmasa da, içimize susuyor, kalbimize dertleniyoruz. Aklımızla kalbimizin savaşı arasında hep biz kalıyoruz ve mantığa mı duyguya mı teslim etsek yaşam yönetimimizi hiç bilmiyoruz. Bir süre sonra varsayımlar giriyor devreye, ya şu konu aksi giderse… Ya bu böyle olmazsa… Ya daha çok incinirsem… Ya istemeden üzersem… Burada zora sokuyoruz kendilik savaşımızı, ince eleyip sık dokumak yetmiyor çoğu zaman, taviz üstüne taviz veriyor, hak edilenleri öteliyor, kısıtsız bir vakitteymiş gibi yaşamaya başlıyoruz…

Aklımız olmadık anlara olmadık çözüm yolları sunarken, çoğu zaman vazgeçirmeye çalışırken bir şeylerden, kalbimiz kendi acılarına sızlamakla zaman geçiriyor ve istemeden kendi içimizde zerrelerimize ayrılıyoruz… Sonrası zaten odaklanamamış, ne istediğini bilmeyen, kendi rüyasını yaşayan doyumsuz bir zihin ve sevmenin sevilmenin ne olduğunu bilmeyen, sevemeyen, sadece dolaşım sağlayan, gönül olamayan bir kalp olarak ilerleyip yönümüzü karanlıkta bulmaya çalışıyor, depresyonumuza kapanıyoruz. Kendi içerisinde bile çelişir insan bu yönüyle, değil ki başkalarını anlamak, başkalarıyla anlaşmak hiç kolay değildir… Bu yüzden kendi çelişkisini anlayabilen insan başkasını da anlayabilecek kapasitededir.

Hiçbir kural, kaide ve şart koşmadan, beklenti içerisine girmeden teslimiyet yaşadığımız anlar vardır. Sonucun ne olacağına dair hiçbir ipucu göremediğimizde, zihnimizin var olan kalıplarından hiçbirine sığmayan bilinmezlik anları…

İnsanlarla yaptığımız anlaşmalara uyumsuzluk göstermektense hiç anlaşmamış olmanın da huzur verdiğini bildiğimiz zamanlar daha iyi hissederiz kendimizi, yüzeceğimiz su bulanık olacağına hiç yüzmemeyi sadece bir kenarda sakince oturup beklemeyi seçeriz. Böyle anlarda ve çevremizdeki insanlarla hangi yollara çıkabileceğimizi belirlediğimizde, içimizden geçenleri sadece kendimizle paylaşmış olmanın sessizliğine vardığımızda, kendimize yazdığımızda en sessiz mektupları, var olan duruma kolaylıkla uyum sağlayabildiğimizde egomuzdan sıyrılır, tüm kalıplarımızı bir kenara bırakır ve kendi kişisel yönetimimize doğru en kararlı adımı atmış oluruz. Sadece yazdığımız kalemi, oyunun kurallarını belirleyerek kendi kişisel sığınma ve korunma alanlarımızı, zihnimizde sur duvarlarla çevrili kalelerimizi yönetme potansiyeline sahip olabiliriz. Çünkü insan sadece geçmeyi hak edenlerin geçebileceği surlar inşa eder, zihninin ve gönlünün kıyılarına, dil ve sesin çatlaklarına izin vermemek için müziğin sesini açar ve bastırır tüm sessizliği…

En yakınımızdaki insanlarla bile farkında olmadan anlaşma kuralları belirleriz, bu kurallara en sık maruz kalanlar en yakınlarımızdır; ailemiz, sevdiklerimiz ve en yakın dostlarımız…

Birilerinin bize yaklaşabilmeleri için belirli kurallara uymalarını talep edebiliriz, insanın doğası gereği kuralları olan, hayatta kalmaya öncelik veren yapımızdan kaynaklanır pek çok şey; bizi olumsuz etkileyebilecek olan herkesten ve her şeyden korunmak isteriz vazgeçmeden potansiyelimizden. Kendi iç sesimizle anlaşabilmektir asıl mesele, çelişkilerimizden kurtulmaktır bir nebze. Bunu bazen çok geç farkederiz.