Küçük Bir Öykü Bu / Melih Bayram Dede

Ahmed emmi yatsı ezanını duyar duymaz izlemekte olduğu haber programı yarıda bırakarak, evinin birkaç adım ötesindeki camiide aldı soluğu. Yatsı ve sabah namazlarının mutlaka cemaatle kılınması gerektiğini rahmetli babasından öğrenmişti. Namazını itikadından adı gibi emin olduğu imam efendinin arkasında büyük bir huşu ile kıldı. Çıkışta camiinin bahçesinde alışık olduğu üzere cemaatten dostlarıyla derin bir sohbete daldı. Zaman su gibi akıp geçmişti. Bir süre sonra izin isteyip kalktı.

Eve vardığında daima “hanım” diye hitab ettiği eşi açtı kapıyı. Eşine adıyla hitap ettiği görülmemişti. Uzun zamandır, iki kişiydiler evde. Büyük güçlüklerle büyüttükleri üç çocuğu da uçup gitmişti çünkü. Büyük oğulları Mehmet’i, çalışıp didinip para göndererek büyükşehirde okutmuşlardı. Doktor çıkmış, okuldan biriyle evlenip, yuvasını şehirde kurmayı tercih etmişti. Ortanca çocukları Züleyha ise, kasabada bir gence tutulmuş, ağabeyinin okulunun bitmesini beklemeden kaçmış gitmişti. Birkaç yıllık dargınlıktan sonra yürekleri dayanmamış affetmişlerdi. Küçük çocukları Yusuf ise, dünyaevine gireli çok olmamıştı. O da kendini büyükşehirin büyüsünden kurtaramamıştı.

Uykusu kaçan Ahmet emmi, biraz daha oturmaya niyet etti. Hanımına seslendi: “Hanım şu televizyonu aç da bakalım; ne var, ne yok!” Hanımı her zamanki gibi itaatkârlığıyla yerinden kalkıp, açtı televizyonu. Kasabaları çok engebeli bir yerde olduğundan, televizyon yayınlarını pek net alamıyorlardı. Net olarak izlenebilen kanallar ise, onlara göre değildi. Bir keresinde, kendilerini ziyarete gelen doktor çıkan büyük oğlu Mehmet bu durumu farketmiş, onlara uydu anteninden bahsetmişti. Yıllar yılı kendisine bakan, okutup bugünlere getiren ailesinin bu ihtiyacını gidermeliydi. Ertesi gün, yanında bir teknisyenle çıkageldi. Biraz uğraştan sonra teknisyen işini bitirdi. Sıra kanal ayarına gelmişti. Ahmet emmi hemen atıldı. Kendisine hitap eden tek bir kanal vardı çünkü; o ayarlanmalıydı. Ve dediğini yaptırdı. Kendi duygu inanç ve düşüncelerine uygun bulduğu bu kanalı ayarlattı teknisyene. İlginç bir gelişme oldu. Ahmet emmi, ikinci bir kanal ayarlanmasını istemiyordu. “Bu kanal bana yeter, başka bir kanal ayarlama evladım!” dedi kendinden emin bir tavırla.

İşte uydu alıcısındaki tek kanalı açmıştı hanımı, beyinin isteği üzerine. Ekranda hafif tombul, sakallı, bıyıkları ağzına giren bir adam vardı. Elinde mikrofon, onun hiç alışık olmadığı tarzda şarkılar söylüyordu. Oysa o ençok “Ayva çiçek açmış yaz mı gelecek” diye başlayıp, onu geçmiş yıllara alıp götüren türküyü severdi. Oysa ekrandaki tombul şarkıcı, “Denizlere bombalar yağardı her gece, biz durmadan sevişirdik” diye sürüp giden bir şarkı söylemekteydi.

Ahmet emmi, dikkatini iyice televizyona yoğunlaştırdı. Ne olup bittiğini anlamaya çalıştı. Bu bir açıkhava konseriydi. Oldukça kozmopolit bir izleyici grubu, tombul sakallı adamın şarkılarını hararetle alkışlıyordu. Çoğu tesettürlü hanımkızlar, ellerini birbirlerine kenetlemiş, bir sağa bir sola yalpa yapıyordu. Ahmed emmi, “Hayırdır ihşallah!” diyerek televizyona biraz daha sokuldu. Elindeki tespihi de daha hızlı çevirmeye başladı, tansiyonu mu yükseliyordu ne? Bir ara iki genç kız sahneye fırlayıp, tombul adamı büyük bir coşkuyla yanaklarından öptüler. O an kalbi yerinden fırlayacak gibi oldu. Kuvvetlice bir “La havle!” çekti. Onu izleyen hanımı da beyinin bu durumundan endişelenmişti. Sinirlendiğini hissettiğinden, konuşmadan öylece onu izlemekle yetindi. Ahmet emmi, diğer zamanlarda çok iyi biriydi ama, sinirlendiği zaman yanına yaklaşmaya yürek isterdi. Tüm bunlar olurken, tombul adam şarkısını bitirdi. Kuvvetlice bir alkış aldı. Kameralar izleyicileri çekmeye başladığında, kalabalığın arasında iki tane otomobilin bulunduğunu farketti. Acaba gıcır gıcır bu otomobillerin, kalabalığın arasında ne işi vardı. Burası otomobil satış yeri olamazdı. Öyle olsa bu kadar insanın otomobil almaya gelmesini nasıl açıklayabilirdi ki!.. Tam bunları düşünüp kafasını kaşırken, tombul adam konuşmaya başladı. Pür dikkat, acaba ne diyor diye kulak kabarttı. Tombul, sakallı, bıyıkları ağzına giren adamın konuşmasından buranın büyük bir otel olduğunu anladı. Ancak adam, şakayla karışık otelden yakınıyordu.

Örneğin, “Benim bir endişem var, burada alkol yok. Buraya geldiğim zaman ciğerlerim bayram ediyor. Ama akşam güneşi o kadar güzel ki, insanın şeytana uyası geliyor!”. diyordu. Söz, şeytana uymanın gerekliliğinden açılmışken, tombul adam bildiği bir fıkraya anlatmaya koyuldu. Fıkrasını “Ara sıra şeytana uymak lazım!” diye bitirdi. Ahmet emmi, şimdiye kadar gördükleri ve duydukları arasında en çok bu söze içerlemişti. “Demek arasıra şeytana uymak lazımmış ha!..” diyordu burnundan soluyarak. Birkaç kez daha kendinden geçmiş bir halde, “Demek arasıra şeytana uymak lazımmış ha!..” dedi, hanımının şaşkın bakışları arasında. Tombul adam, “O mahur beste çalar, Müjgan’la ben ağlaşırdık!” diye tekrar şarkı söylemeye başladığında, Ahmet emmi, ayağa kalktı hiç yapmadığı bir şeyi yaptı. Tek bir kanala ayarlı olan uydu alıcısının ayarlarıyla oynamaya başladı sinirle. Ne yaptığını bilmez halde karıştırdı, karıştırdı, karıştırdı! Bir kanal bulmuştu. O kanalda da bir konser vardı. Karışık duygular yaşarken, Kur’an’daki “Nereye bu gidiş?” ayeti geldi aklına…

Bulduğu kanalda bir kadın, “Küçük bir öykü bu. Herkesin başından geçen!” diye şarkı söylüyordu. Ne yazık ki, bulduğu kanal ona göre değildi. Hanımının tedirgin bakışına aldırmadan, hışımla fişini çekti televizyonun. “Haydi yatalım hanım” dedi; kendini toparlamaya çalışarak. Yattıklarında Ahmed Emmi’yi uyku tutmamıştı. Bıyıkları ağzına giren tombul adamın söyledikleri ve “Nereye bu gidiş?” ayeti aklından çıkmıyordu. Bir de şarkı söyleyen kadın: “Küçük bir öykü bu. Herkesin başından geçen!..”