Hüzün Çiçekleri / Osman Avanoğlu

Hüzün çiçekleri hep gece açar,
Sarar ruhumu sarmaş dolaş.
Zifiri gecemi aydınlatır yıldızlar,
Hasbihalim,
Hasbihalim Zuhal, Müşteri ve Zühre’yle,
Sırdaşım olur yedi kandilli Süreyya…

Çekingen ürkek serçeler konar
Yüreğimin bam teline.
Cıvıldaşırlar, sızlatırlar!
Cıvıldaşırlar koro halinde,
Notalar yerli yerinde,
İşittiğim; sanki dünyanın en acıklı şarkısı…
Nasipleri; ekmek kırıntıları
Ve küçük bir simit parçası…

Gözyaşlarımla sularım
Tomurcuğa duran hüzün çiçeklerini,
Büyür…
Büyür! Dal verir, sarar ruhumu,
Büyür yol olur Zühre’ye,
Meşakkatli, acı, yakıcı.

Hüzün çiçekleri hep gece açar,
Açtıkça derinlerde bir yerler sızlar.
Kelimeler boğazımda düğümlenir,
Kâğıda dökülür satır satır…
Şiir olur,
Şiir olur hüzün kokar ılgıt ılgıt…

Hüzün çiçekleri hep gece açar dedim ya
Açsa da artık çok geç…
Zemheri vurdu,
Kırağı düştü hüznümün üzerine.
Geçti kasımpatının zamanı,
Şimdi kardelenler başkaldırıyor…