DergiZan

Yazı ve Sanat Ülkesi

Hüznüm / İnci Geçkil

Gizlice ağlıyorum, hiç bir derdimi arkadaşlarımla paylaşmıyorum. Hep içimde tutuyorum. Beni hiç bir sorunu yok sanıyorlar. Çok mutluyum sanıyorlar. Herşey yolundaymış numarası yapıp yüzüme sahte bir gülümseme takıyorum. Her gün gördüğün, yanından gülümseyerek geçen insanlar geceleri ağlamaktan kendilerini kaybediyorlar bazen. Etrafındaki insanlara iyi olduğunu söylerler zaman zaman. Aslından iyi olmadıklarını bal gibi biliyorlardır. Kimseye dertlerini anlatmıyorlar çünkü ‘Geçecek bütün bunlar, iyi olacaksın’ yalanını duymaktan sıkılmışlardır. Bu yüzden içlerine atıp etrafa sahte gülümsemeler saçıyorlar. Başkalarının sorunlarıyla ilgileniyorum. Kendimi önemsemiyorum. En yakın arkadaşıma bile anlatmıyorum. Aslında kendimi böyle yaparak bitiriyorum. Hâlbuki konuşmaya ne kadar muhtacım. Her şeyi içinde boğmaya mecbur olmak, diri diri mezara kapanmaktan başka nedir?

Kimseyle konuştuğum yoktu, çünkü yalnızlık, bir mutluluktu benim için.

Konuşunca bir şeyler ters gidiyor ve içinden çıkılmaz bir hale geliyor. Mesela yalan söyleme ihtiyacı duyuyor insan. Ben susmayı tercih ediyorum, kendimce en doğrusunu ve en güzelini yapıyorum. Muhatap olmak zorunda olduğum insanların suratına, sanki karşımda bir duvar varmış gibi bakıyorum. Canımı sıkıyor yaşadıklarım, düşüncelerim derine itiyor beni. Anılarım üstüme çöküyor, nefret olmuş, kullanılmış duygularımla başbaşa kalıyorum her gece, uykumu zehir ediyorlar. Zindan oluyor bana her yer, bulutlardan tutunup dünyayı izliyorum, küfür yağdırıyorum durmadan.
Biz ilk terk edilişlere çocukluğumuzda başladık. Hatırlarsanız mini mini bir kuş bile çocuğu terk etmişti. Çocuk yapayalnız kalmıştı.

 

Bu yazıyı paylaş:

3 thoughts on “Hüznüm / İnci Geçkil

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Bu yazarın toplam 12 eseri bulunmaktadır.