Ben Böyleyim… / Habibe Atalay Yıldız

Kusurlarım ile kendimi seviyorum!
İçimden geçenleri yansıtmayı,
Düşünmeden konuşup yaptığım patavatsızlıkları,
İnsanları hatalarıyla kabullenmeyi,
İnsanoğlu yapar, olabilir, mümkün, hatasız kul olmaz demeyi.
İntikam mı?
Hiç benlik değil…
Hani empati derler ya,
İçten taşırım desem?
Kimsenin acısından mutlu olmam ve yaşamak istemeyeceğim hiçbir durumu başkasına yaşatmak istemem.
Benim abartma huyum da çok…
Seversem çok sevmezsem hiç sevemiyorum.
Çok seversem bir şarkıyı günlerce onu dinliyorum.
Bir kişinin beni kullandığını hissedersem;
O kişiye söylemek yerine ondan sessizce uzaklaşırım.
O kişiye çok değer versem bile…
Bir de mutluluk takıntım var benim.
Hayatın zor dönemlerinde hayata biraz da pozitif yönlerinden bakamıyorsak,
Hayat hep eksiktir benim için.
En büyük korkuma gelince, yalnızlık diyebilirim.
Korkarım ve ürperirim.
Asla peşini bırakmamamız gerekenin de Umut olduğuna inandım hep.
Hiçbir zaman hayatta büyük konuşmamak gerektiğine inananlardanım.
Hayat bu her şey mümkün…
Benim için hayat;
‘’Bir hedefin, bir gayen, bir derdin, bir kaygın, bir idealin, bir sancın, bir hayrın, bir sevdan yoksa; kendini yok sayabilmektir.’’

05.01.2024