Solgun Zambaklar / Züleyha Özbay Bilgiç

Unut kalbimdeki güz çığlığını
Rüzgârı muhtezin bir mevsimim ben…

Şimdi kilitli dudaklarından dökülen
Aşk meyinde çöl tadı var sevgili
Kırık bir şebnem gamzelerimde avuttuğum
Bil ki bu hüznün can evindeki
Solgun zambaklar senin eserin
Susarak sızlar lisan dediğin
İnceydim dallarımı sende kuruttum…

Uzak bir akşamüstüsün
Sürgün hülyalarımı alıp götüren
Hani bir şiirde ördüğün
Ve sonra küstürdüğün
Dargın rüzgârlara karışır saçlarım
Yarım asırlık bir hasrete boyun eğer
Gün ışığı sönmüş umutlarım…

Seninle bir yağmurun alnından öpecektik
Avuç içlerinden sonra
Kutlu sevdaları adayacaktık
Vuslat desenli bulutlara
Gönül koymayacaktı gül yaprakları
Rahmetin koynundaki duaya
Yıllanmış bir matem kirpiğimdeki nem
Islak hatıra
O ışıklı caddeler
Zümrüt renkli masaldı
A Ş K solmasa…