Aşk Buluta Sarılınca * / Züleyha Özbay Bilgiç
Aşk buluta sarılınca
kalbini yarınca gök
Gözlerimin neminden yağmurumu anla
karanlık fecr ile harmalanınca
ay yürüyünce peşimizden
gece sınanınca
tutkuyla, yangınla, şiirle sana
örtünce tüm çıplaklığını acıların
rüzgarla ahitleşen yar fıtınası
tutunup eteklerine bir dağın
haylaz bir çocuk gibi
üşümüşlüğümü anla…
henüz esir düşmemişken mevsimine
zaman kum saatine adamışken kendini
sana çizilen bütün takvimleri
yokluğunu sayarak yaktığımı
ve tutuşunca hazan kokan ellerin
yeniden alevlendiğini
sevda küllerimin
nasıl içmek istediğimi ırmağından kana kana
dudaklarım ki çöl
susuzluğumu anla…
sen kokunu dağıtınca rüzgara
bir zambak büklümüdür kum
parmaklarım tenha
senden önce dokunur saçlarıma gün
avutur yalnızlığımı
karanfil takıp göğsüne
hasretinden ağaran bir şafak
renklerimi sende unuturum
geçerim denizlerin mateminden
direnerek tufana
yenilgim yalnızca sana
Aşk buluta sarılınca
kabini yarınca gök
gözlerimin neminden yağmurumu anla..
* Bartın 20.Hasan Bayrı şiir yarışması ödülü.