Ay ve Ağaç / Mustafa Işık
bilinmeze ağlayan ayın yüzü
nasıl yaslanırsa ağacın gölgesine
öyle yakarırım doğacak güne
şehrazat her gece bana
canhıraş çığlığından içirsin,
belki bir can daha bağışlarım
ağaçlı masalı fısıldarsa kulağıma
yorganı, yastığı unuttuğumdan
duvarda yol gözler şahmerana
hangi yüzüyle baksam, bana küs
ey ırmağı kuruyası suyun nefesi!
hangi geceden döküldüğü
bilinmez, üstüme taptaze sinmiş
hüzünlü rüyayı tabir edemem
sayısız gemi kamburu var sırtımda
hangi dağa oturmanın hayalidir bu,
rüyalarını çoğaltmaya kalkan, dağ ki
bir güldür dünya bahçesine
uyandırılmış yangın nöbeti bu şehir
acıyan yerlerini toplayıp dursun
gözlerim yol başlarına dikili iz serini,
alnıma avuçla çamur sür, ırmak sal
üstüme duadan ışıltı gök devir
geceden sabaha, sahipsiz terli yılkı
masal ortasında koşabilen ben
yüzünün yarısı aynaya asılı
yalnızın birinin tanışıyım.