Eylül’ü Yaşayamadan / Taha Yavuztürk

Konuşmak acıtırdı canını
Susmak en büyük sabrıydı
Mutluluk her zerresiyle belirirdi yüzünde
Gülüşlerine saklardı en imkansız düşleri
Kepez diplerine gömerdi acısını
Susardı güneşe karşı
Sevmezdi karanlığı aydınlık saçardı
Yağmur yağdı mı korkar sığınacak yer arardı
Susardı lisanlara inat
Hayata karşı dik duruşuydu susmak
Sustu, sustukça daha da sustu…
Cümleler bir gök gibi iniyordu tepesine
Kelimeler bulutları parçalarcasına çırpınıyordu
Adının geçtiği harfler ,teker teker damladı kalbinin üstüne
Adına sığınmak isterken , adının geçtiği yerde boğuldu
Haziran da sustu Eylül’ü yaşayamadan
Sonsuzluğa doğru, sustu…