Yusuf Olsan On İki Yıl Zindan / H. Kübra Aydın

Dağ başını duman alır, başı görülmez olur ya sisten; tıpkı onun gibi, insanın başını da düşünceler alır bazan. Hiç geçmeyecek gibi durur dertler; omuzlar çöker, taşıyamayacakmış, altında ezilecekmiş gibi hisseder kendini insan.
Ben de bu düşülmemesi gereken hale düşerim sık sık. Sonra şimşek gibi çakar hocamın sözü; beynim, kalbim ve ruhum hep bir ağızdan söyler:

“Yusuf olsan on iki yıl zindan!”

Susarım…
Edep bunu gerektirir zira. Ve üzerinde düşünmeye başlarım.
Kâtipler ezelden yazmışlardır Yusuf tabiatlıların kaderlerini. Yusuf tabiatlı isen dünya hayatı zindandır ama bilirsin ki sonun sultanlıktır. Bunun bilincine varabildiğinde insan, sıkıntıları aşa aşa sultanlığa yürüdüğünü bilir. Her dert, Sultan olma yolunda atılan bir adımdır.

Rabbimiz kulunun tekâmül etmesini ister. Onu Kendi’ne çekmek… Bunun için de imtihan üstüne imtihan eder. Başarı ile verilmiş her imtihan Rabbimize yakınlık derecemizi artırır.

Kâmil insan, dünyevî dertlerin insanı düşürdüğü tuzağa düşmez. Çünkü o her şeyi Rabbinden bilir. Her şey çok sevdiği ve teslim olduğu Rabbinden geliyorsa, o halde kime kızacak, kime küsecek?

Üstad Necip Fazıl’ın dizelerindeki gibi kâmil insanlar,

“Ne Cennet tasası ne de Cehennem / Sadece Allah’ın rızasındalar” makamındadırlar.

“Yusuf olsan on iki yıl zindan!” sözü beni her seferinde hizaya çeker, edebe davet eder. Zira Allah, Peygamberini bile on iki yıl zindanda tekamül ettiriyorsa, biz günahkar ve çok aciz kulların hallerini hikaye etmeleri ve hatta şikayet etmeleri ne büyük bir edepsizliktir…

O halde başımızı duman aldığında, gelip geçici dünya dertlerinin arasında sıkışıp kaldığımızı hissettiğimizde hatta bazan dayanamayacağımızı düşündüğümüzde istiğfar niyetiyle ikrar etsin dilimiz:

“Yusuf olsan on iki yıl zindan!”

Ve tasdik etsin kalbimiz:

“Yusufsun; öyleyse önce zindana yaslan!..”