Vagonsuz Tren / Yaşar Adıyaman

insan ve istasyon
eklenir vagon
beklenir adem
başlar serüven
dil vurgun
beden yorgun
şiveden düşer hece

güneş gündüz, ay gece
tamamlanır bu bilmece

hane olur vagon
yolcu olur dost
hakka riayet eder
tanışmadan önce
çoğalır payda, azalır yük
başta noksan son da beşon

sükûtu bilir küçük
yordamı bilir büyük.
minvale azalır yük

son bulur vuslat
hayatta başlangıç
dilce sorulur maksat
andır elinde nakit
körelir keskin kılıç
velhasıl geçer vakit

yol alır birbirinden
vagon yükü insan
geçer zaman
eksilir istasyon
çoğalır konu
her durak vuslata son
dostluğa başlangıç
devirir sırı enikonu

makinist zaman seyrinde
eksilir adem
eksilir vagon
tükenir adanmışlık
düşer elden
elenir elekten
vagonsuz kalır tren
tek kişilik podyum
madam jenerasyonu
yerli yerinde endam

hal dilinde erir zaman
eksilir insan
kal zarfında geçti an
dostluk menfi,
benzetmesi
ankesör ve jeton
bu kafi
anlatması dert
yetmez süre
rüzgâra göre sert
kalır iyilik hafi
kötülük hormon…

tek motif
yalnız adama benzer
vagonsuz lokomotif
derdi olmayan adam
her şey sırtında kalbur
sevgi hörgücü arif
bakışı latif
budur insana taltif

….halesinden….
lokomotif oldu vagon
vagonsuz kaldı tren