Bütün Özlemler Yalanmış / Gülay Tahirli

İki ay geçmiş sensizlikten,
Bin yılların hasreti var canımda.
Anladım ki, şimdiye kadar yaşadığım
Bütün özlemler yalanmış!
Yeter ki, toprağın üstü olsun,
Dünyanın bu başından
O başına özlemeye ne var ki?

Giderken bir küçük pencere ,
Hiç olmazsa, baca da koymadın ki,
Umuduma ışık düşe.
Sabah saat sekiz…
Bekliyorum, kalkıp gidesin işe.
Sen kalkmıyorsun, saatsa kendi işindedir.
Saatı kırmak, parçalamak istiyorum.
Sonra hatırlıyorum ki,
Onu da duvara sen asmıştın…

Neden gittin ki?
Hiç kendin de bilmedin,
Neden gittin, nasıl gittin?
Yüzün, gözün ışık içinde
Gece iken gittin…

Bu dünyadan o dünyaya yol
Sadece bir saniye imiş…
Ama senin gözünde ben hiç böyümedim,
Bundan sonra ne kadar büyüsem de,
Kendimden büyük olacak ağrılarım.
Her gün bir az derinleşen boşluğuna
Her gün bir az dolacak ağrılarım.

Hiç bir gerçek bu kadar yakmamıştı canımı –
Sen bir daha evimize gelmeyeceksin…
Cennet dediğin bahçemizde oturup
Konuşmayacaksın, gülmeyeceksin…
Üzerini bir dünya sevgiyle örttüm, Baba!
Üşümüyorsun, biliyorum.
Ey koca yürekli adam,
Bekle beni,
Bir de baktın, geliyorum.

Bakü, Azerbaycan