Sessiz Kıyı / Kübra Öztaş
Sessiz kıyılarından süzülür güneş
Martılar güne hasret geceden
Gün yine küskün
gölgesinde raks eden
varlığıma,
Fayrap dalgalar vururken kıyılarıma
Yağız atlar şahlanır
Kalenin burcunda.
Bin ahından firar eder mecrim.
Mecrim, loş ışıklı kaldırımların sesi
Sesiz yüreğim.
Dilim vahanın sırtında bir kuyu
Yüce kadim yusuf masalı
Leyla nın korlanmış sabrı
Sevmesinin yüzsuyu.
Sarp kayalıkların
Mor sümbüllü bahçelerin
Yeşile çalan çayırlarında.
Sarının en huysuz tonuna
barışık zülfü kahkül ün ucu,
Çocukluk serüveninin sonu
Mücganla güler
Küçük bir kız çocuğu
Erguvanlar dökerken yapraklarını
Hercailer mağrur
Handan çehresinde unulur
Yokluğa adanmış zuhur.