Sessiz Kıyı / Kübra Öztaş
Sessiz kıyılarından süzülür güneş
martılar güne hasret geceden
Gün yine küskün
gölgesinde raks eden
varlığıma
fayrap dalgalar vururken kıyılarıma
yağız atlar şahlanır
kalenin burcunda.
Bin ahından firar eder mecrim
Mecrim
loş ışıklı kaldırımların sesi
sessiz yüreğim
Dilim vahanın sırtında bir kuyu.
Yüce kadim Yusuf masalı
Leyla’nın korlanmış sabrı
sevmesinin yüzsuyu
sarp kayalıkların
mor sümbülü bahçelerin
yeşile çalan çayırlarında
Sarının en huysuz tonuna
barışık zülf ü kahkülün ucu
çocukluk serüveninin sonu
müjganla güler
küçük bir kız çocuğu
erguvanlar dökerken yapraklarını
hercailer mağrur
handan çehresinde unutulur
yokluğa adanmış zuhur