Ve Yine Yalnızlığımsın / Şerife Teber
Önce iki gözyaşı sanmıştım acıyı. Ta ki kırılan yüreğimin isyan ettiği vakte kadar. Oysa bilmezdim sessizliği. Utanırdım gözyaşlarmdan.
Hiç korkmazdım çünkü korkuyu bilmezdim. İnsanları severdim, hem de çok.. Oysa bilmezdim düşmanca yaratılışları, hançerli bakışları…
Ve sonra ağlardım saatlerce boş bakardım dünyaya.
Anlamını yitirmiş her cümlem. bedenen var olan ruhen ölendim aslında. Bilmezdim yalnızlığı tâki sevgim bitene kadar. Oysa yasamak güzeldi..
Zalimin cezalandırıldığı, zulmün yok olduğu, kanayan yaraların kabuk sardığı bir yaşam. Yaşamın son bulduğu duraktayım, içimde bir sevinç var. Bilinmez bir haykırış. Oysa korkardım ölmekten ya da yaşamak mıydı beni korkutan ah bilemedim.
Ve yine o vakitti yalnızlığım. Kurşunla yağmur yarışırdı hiç durmadan. Şu yüreğimi yakmak için Oysa bilmiyordular ki yüreğim zaten yanıktı.
Cesaret isterdi yaşadığım hayat. Deli olmak gerekirdi.
Sadece acı bir tebessumdu gülüşlerim. Gülmeyi yalnızlığın unutturdu bana. Dalı kırılmış bir ağaca benzerdim.
Bulutlar sarardı bedenimi. Gökyüzü ağlardı benimle, kimsem yoktu. Doğaydı beni yeniden var eden. Unutma yine o vakitti yalnızlığım