Mimoza Bir Akdeniz Resmi / Ömriye Karataş
mimoza kokan baharımsın
lütuflar denizinde aşka yağan yağmurlarımsın
küçük kumru imgesi kül kentlerde salkım saçak ne diye yaralanırsın
gülümsersin maviler denizine
bir sufi gibi kutsarsın umudumun can kuşlarını
mimoza kokan baharımsın bir akdeniz resmi yüzünü tanımıyorum
gelincik tarlasında ala şafaklarımsın
kozalar içinde çoğalan kelebekten rüyalarımsın
zemheriden ilkyaza çıkan yeşil bahar dalımsın
gülümsersin seyyahlar ikliminin hayal gemilerine
bir kırık kafiyedir senden kalan aynası kırılmış zamana
güzelsin işte hep masum oluşu sevdanın bundan
yağmur musun ateş misin senfonik sesler içinde
mimoza kokan baharımsın bir akdeniz resmi yüzünü tanımıyorum
bahçelerinde sukunet gülleri açıyor
ey suskun güzellik pervaneler ateşe düşüyor
kendi nefsini yokediyor anka kül boşluklarda mimozalar erken soluyor
aşkın güzargahı yaktığımız gemilerden kalan loş limanlar
leylakların mimozaların güzelliğini seninle farkediyor insan
seninle yol alıyor bir masal gemisi ışık saçan rıhtımlara
göçmen bir kuş baharı bekleyen
çiçekli entarimde kucaklaştım gelincik çiçekleriyle
kırmızı tramvaylarla uğurladım seni istanbul hüznümden
mimoza kokan baharımsın bir akdeniz resmi yüzünü tanımıyorum
aşklar ardında kalan küllere hiç bakmıyor
yarasından tanıyor çağcıl zamanlarda herkes birbirini
zakkum ağaçları altında bekliyor sağalmış aşklar
dil susuyor kitap yeniden doğuyor ten tereddütte
seyyal ırmaklar anlatsın bu sevdayı dizlerim kan içinde
ateşten geçenler gözlerinde ırmaklara ulaşıyor
mimoza kokan baharımsın bir akdeniz resmi yüzünü tanımıyorum