Gebze Hüzün Döküyordu Sonbahardı / Ömriye Karataş
Göçmen eserdi rüzgar eskihisar kıyılarında
Hayal katarı kuşlar geçerdi yaklaşan fırtınalardan
Anaforlar gibi dönüp geldiğim yar
Gebze erguvan baharı kırgın imozalar
Bırakın yaşayayım daha bir süre kuşlar
Kırlangıçlar göğüydü eskihisar
Ölçülmez hüzün beyaz kayıklar
Sabah çiyinde ıslanmıış kirpiklerin
Gebze çıplak ayaklı vedalar
Yollarında palmiyeler mimozalar
Gri bir kalabalık sokaklar
Sayrık saatlerde saçları dudakları arasında sevdalar
Koyu bir bere taktım yağmurlar çiseliyordu
Gelmiş geçmiş günahlarıma şiirler okudum
Kahvarengi dallardan mor erguvanlar göverirken
yersiz yutsuzdum giysi yırtıkları gibi
Külliyede bir yolculuk öyküsü anlattım güvercinlere
Herkes yolcuydu şehirde
Gebze hüzün döküyordu sonbahardı
Bir başka baharı mştuluyordu fatma hanım parkında
Erguvan ağaçları altıda geçen balon satan adam bu
Çekip gidiyordu öksüz kırlangıçlar
Bir grev yankısısın içimde
Geç kalınmış bir vardiye
Gülüşünde yankılanıyor suskun bir çığlık
Mimoza baharlarında biten aşklara geç kalmışız
Eski bir vicdan acısı gibi kenetledim dudaklarımı
Şarkılar söyledim
İstasyonlara
Palmiyelere
Esrikleşen kırlangıçların göğüne
Kederli bir çocuk gibi sevdim gebzeyi
Çiçeklenmiş mezarlara
Kıırgın bir gül dalı bıraktım
Gebze hüzün döküyordu
Eskihisarda bir kadın gövdesi sularda
Aramızda bin fersah uzaklıklar mahşeri ayrılıklar
Herşey yabancı
Yağmurun altında yalnız ve ıslanmış öksüz kırlangıçlar
Ceplerimde bir yığın imge
Tanımadığım