Yokla / Şevket Sulhan

Gönül, süzül geceye
Büklüm saçlarını okşa Eylül’ün
Savaş aç, hadsiz karanlıklara
Kanat çırp, Anka’ya
Uzak diyarlara sal hatıranı

Zaman ellerini uzatmış başucuna
Saçlarında gezinir rüzgâr serinliği
Sen; yola çık, diyorken
Geçmiş yıllarında yük durur

Şimdi muamma önün
Eskide kalmış yönün
Kabuk tutmuş birkaç yara
İzdiham etmiş sancıları

Yokla zamanı…

Dumanı dağılan son düdük sesi
Beklerken tüm hatıraların
Karacaahmet’i dikizler
O melül bakan gözlerin

Zaman gençliğimden hızlı
Hızlı ilerliyor gelgitleri
Çoktan doldurdun Vagonları
Ömre sermaye bırakmış
Yüzünün derin yarıkları