Yokla / Şevket Sulhan
Gönül, süzül geceye
Büklüm saçlarını okşa Eylül’ün
Savaş aç, hadsiz karanlıklara
Kanat çırp, Anka’ya
Uzak diyarlara sal hatıranı
Zaman ellerini uzatmış başucuna
Saçlarında gezinir rüzgâr serinliği
Sen; yola çık, diyorken
Geçmiş yıllarında yük durur
Şimdi muamma önün
Eskide kalmış yönün
Kabuk tutmuş birkaç yara
İzdiham etmiş sancıları
Yokla zamanı…
Dumanı dağılan son düdük sesi
Beklerken tüm hatıraların
Karacaahmet’i dikizler
O melül bakan gözlerin
Zaman gençliğimden hızlı
Hızlı ilerliyor gelgitleri
Çoktan doldurdun Vagonları
Ömre sermaye bırakmış
Yüzünün derin yarıkları