Sor Kendine / Figen Özer
Kuş kafesin kapağının açılmasıyla özgürleşir, kanat çırparak kafesinden uzaklaşır…
Kafese ait her ne varsa olduğu gibi geride kalakalır,
Hür/dür …
Her yer hayret vadisine dönüşmüştür artık … Kafesteki bütün algıları alt üst… Ve kanat çırpışları hep ”O” yöne ! Oysa bütün umurlara yan çizmiş yol almakta
… … … …
Topraktan geldik; Toprağa gideceğiz öyle mi ?
Ya “RUH” …
Ten, dünya; var dediğimiz her ne varsa bütün hepsi.. Tabularımız, putlarımız, olmazsa olmazlarımız; bütünüyle kafesimiz …
İstesek te istemesek te hepsi verildiği gibi geri alınacak tek tek…
Öyle değil mi ?
Toprağa ait her şey … Neydi bunların veriliş sebebi? Senden -benden binlerce var oysa…
Peki emaneti veren sormaz mı, verdiklerimle ne yaptın ? “Ben seni, Senin için yolladım …” ‘Var’a yok , ‘Yok’a var nazarıyla bakmadın …
Bana döneceğini günü hiç mi hesaba katmadın ?
Şehadet değil miydi maksadın ?
Niye geldiğimizi sormadan mı …
Dönüyoruz!!!