Tokmak / Özlem Çallı

 Bir kalamarın üç, yılan balığının dört, toprak solucanın da beş tane kalbi vardır… Hatta, bir su kaplumbağasının kalbi o kadar güçlüdür ki, kalbi kesilip katledildiğinde bile saatlerce atmaya devam eder.

Bildiğimiz kalp.. Kan dağıtımı yapan/ sevgi, dostluk ve erdemliğin merkezi… Hadi merkezi diyelim bu güzel duyguların, o zaman neden herkesin kalbi birbirinden farklı?

Neden gördüğümüz nice akıllı, zehir keskinliğinde zekaları olan insanların kalbi yokmuş gibi geliyor? Gözleri sanki buzluktan yeni çıkan buz kalıbı gibi, bol boşluklu… Bir de gözlerine baktığımızda arkada parıltılar gördüğümüz, gülümsemesine ve sesine bile sıcaklığı yayılan insanlar var. Hani, her şeyi konuşamadığımız, dünyayı kurtaramadığımız, her entel dantel şeyden haberi olmayan; fakat anımsarken hep gülümsediğimiz insanlar. Günün güzel olsun diyen, canımız sıkıldığında anlamasa bile elinden geleni yapmaya çalışan, duygularını küçük ama kıymeti büyük jestlerle ifade eden insanlar? Birden fazla kalpleri olabilir mi acaba?

Ah şu kalp! Başına gelmeyen kalmamış zaten. Emojilerin vazgeçilmezi olmuş , uyanıkların kocaman kocaman şeklinden yastıklar, ayıcıklar, kolyeler tasarlayıp, üstüne de bir “seni seviyorum” yazınca her özel günün olmazsa olmazı olup tacir ellerine düşmüş.. Bazen de cam olmuş kırılmış… Paramparça.. Can sağlığı mı, cam sağlığı mı demiş.. Yine toplamış, hep toplayacak.. Yoksa nasıl yetsin tek kalp!

Tümüne rağmen, çok güzel bir sırrı var aslında…  “Kainatın Işığı” tablosunda William Hunt bir bahçeyi tasvir eden tablosunda tokmaksız bir kapı çizer. Bir sanat eleştirmeni sorar;

“Güzel bir tablo doğrusu, ama manasını bir türlü kavrayamadım. Adamın vurduğu kapı hiç açılmayacak mı? Ona tokmak takmasını unutmuşsunuz da…”

Hunt gülümser “Adam alelade bir kapıya vurmuyor ki” dedi. “Bu kapı, insan kalbini temsil ediyor. Ancak içeriden açılabildiği için dışında tokmağa ihtiyaç yoktur.”

İşte sırrı da bu galiba!

Sevgiler,