Ve Kadınlar / Fuat Arpa

Toprak renkli
Ak çehreli
Yaşayan tüm insanlar gibi
Ama kendince yaşayamayan
Varoşlarda, metropollerde
Poşulu, yemenili
Doğuda, batıda
Her yerde
Künyeleri farklı onların
Yürekleri aynı ama
Anadolu hepsi
Her biri Sakarya, Fırat
Her biri Süphan, Toros, Zagros
Her biri Akdeniz, Karadeniz
Heybet tarihle başlar onlarda
Kadim Mezopotamya izleriyle
Ve anneler, analarımız
Kurtuluşta kimisi
Adı Kara Fatma, Nene Hatun
Adı meçhul analar
Çanakkale’de çocukları vardı onların
Cephelerde kocaları
Doksan bin oğul yollamışlardı
Uyusunlar diye Sarıkamış ateşinde
Ve nişanlıydı kızlar
ama beklemiyorlardı
yedi cephede at koşturan
sevdalıları.
Kızlarımız, çocuklarımız
Elifti kimisi, Nazlıydı
Kimi Hatice, Berfin, Dilan
Anılarına filmler çekilecekti
120 kere karlı soğuk sınırlarda
Ve analarımız, kadınlarımız
Onlar yüzlerini ekşitmeden
 Acılara  en dirençli olanlarımız.
  Onlar en matem yüklü
  haberleri alanlar
  bir gün bir hudut karakolundan
  ya da meçhul adreslerden…
  ve kadınlarımız
  Pamuk tarlalarında
  narenciye bahçelerinde
  fabrikaların çağdaş köleleri
  Uçsuz bucaksız tarlalarda
  çalışanlarımız
  Hani ortak sevdalar?
  Paylaşıldıkça hani azalacaktı
  Acılarımız?
  Bir sahipsiz köyde,
  ürkek karanlık
  bir beyaz mermerde
  isyansız gözyaşları…
  Layık mı insanımız?
  Etle tırnak
  acıtmamalı birbirini!
  Girmesin lügatlere yeni sözcükler
  Yandıkça böyle her bir yanımız.
   Bilinmeli ki en fazla ağlayan
   Kadınlarımız, kadınlarımız.