Sahildeki Kız / Zerin Hüseyn

Sahilde bir kız;
boynunda ay-yıldız kolye,
üstü sıcak olsa bile
Kalbi soğuk, üşüyor… Öyle ki etrafına
Bir kimsesiz çocuk gibi bakıyor…

Yağmur okşamaya başladı
dağınık saçlarını, o da
Açıp kollarını yağmura
teslim oldu,
İnsanlarda bulamadığı teselliyi
bir kucak dolusu
Yağmurda buldu.

Hava kararmış, gitmek vakti gelmiş mi?
Belki de gideceği pek bir yeri yok onun,
Belki de büyük evler serilmiş huzuruna
Fakat gitmek niyeti yok ıssız gürurunun….

Büyük bir pişmanlık süzülüyor
uzun eteklerinden
Çok kırılmış belli, belki de kırmış..
İnsan bu değil midir?
Ya kırılan oluyor ya da kırıp döküyor.

Sahilde bir kız;
boynunda ay-yıldız kolye,
Uzun uzun denize bakar,
Gözlerindeki ışık o kadar güçlü ki
Gökyüzünü bile yakar…   –