Secde / Ramazan Seydaoğlu
İçimde bir ürpertiyle vuruyorum kendimi yalınayak gecenin kör karanlığına..
Kapkara eller gergef çekerken zamana, fecirde mor bir umut belirmekte. Ben mor umutların pembeye ve onun da turuncuya ve nihayetinde aydınlık bir güne kavuşacağını biliyorum.
Her yeni ışıkta bin umut buluyorum. Yırtılan karanlığın arsızlığına bir perde çekiyorum.
Çıkıyorum ve yürüyorum.
Yol uzun.
Umut cılız.
Kesafeti yırtma, parçalama ve yeniden dirilişe takatim yok.
Çırpınmaktayım.
İçimde tutunacak bir el, vahşi deryada kaybolmak üzereyim, teknemi yürütecek bir yelken arıyorum.
Hangi rüzgâr şişirecek şimdi yelkenlerimi? Kanatları kırık bir avbazı kim uçuracak?!..
Gecenin mor örtüsüne bürünüyorum. Secdeye varıyorum tüm renkleri bize tanıtana karşı. Elim kolum çaresizliğimden boşalıyor. Bir şey yapamayacağımı, bir zerre olduğumu anlıyorum, ikrar ediyorum.
Bir toplu iğnenin ucundaki bir milyon tane atomdaki yapıyı elinde tutan o olağanüstü güce karşı secdeye varıyorum yüzükoyun. Aciziyetimi görüyorum. Evren deryasında sığınacağım limanı buluyorum şükürler olsun.
Tüm güçleri birleştirip BİR’e varıyorum. Bir insan olduğumu, yaratılanların eşrefi olduğum halde ne kadar aciz olduğumu görüyorum.
Secdeye varıyorum tüm sözcüklerle, tüm hecelerle ve tüm harflerle..
yüreğinize sağlık Ramazan hocam kaleminiz daim olsun…