İçimdeki Gurbet / Hanife Barış
Buz tutmuş gönüllerden gitme vakti şimdi.. Bir yanda esaretim, bir yanda sessizliğim.. Uzak diyarların kalıcı yolcusu…. Saman alevi gibi geçen bir ömür yolculuğu..
İçimdeki gurbet…..
Ömür sermayemi ince ince tükettiğim toprak evim bomboş şimdi. Tavan su akıtıyor bomboş odama.. Tıpkı gözlerimden akan derya misali.. Duvarda asılı gaz lambam isli ve sönmüş içimde yanan alev misali, gurbet isine bürünmüş; gri ve siyah..
Adımımı eşikten dışarı atarken son bir bakış attım, yağmur sularının tıp tıp tıp diye ses çıkardığı tavana,duvarda asılı simsiyah olmuş ve düşmemek için bir çivinin ucuna sımsıkı tutunan lambaya… tıpkı yorgunluğum misali,ha gayret der gibi..
Duvarların toprakları dökülmüş ve görünen çıtalara…
Bir zamanlar dumanı üstünde tüten ekmekler yaptığımız kir, pas içinde kalan topraktan sobaya, evin arkasında garip garip sallanan cevizin yaparaklarına, kış gecelerinde seyre daldığım ancak gözümün gördüğü küçücük cama,yerde serili kalmış gönüllerdeki hasretin nakış nakış işlendiği; kilim ve hasıra….
Acayip bir sessizlik… SANKİ ONLAR ÇOKTAN GÖÇMÜŞ GURBETE…
Aynı zamanda da öyle bir çığlık var ki!
Sessiz çığlık.
Tıpkı ayette geçtiği gibi..
“Ben kederimi ve hüznümü yalnız ALLAH’A arz ederim.” der gibi…
Çaresizliğin verdiği güç ile dimdik ayakta….
Derin sessizlik içinde artık gitme vakti. Adımlarım geri gider gibi.. Eşikte can cekişiyor. Bir tek kalbimin ve nabzımın sesisini duyuyorum kulağımda.. Ayrılık vakti.. Yağmur sularının damladığı damlalıklardan yüzüme düşen çiğ tanesi gibi…
Sessiz…
Mağrur…
Hüzünlü…
“Gitme” der gibi…
Gidiyorum uzak diyarların kalıcı yolcusu… İçimdeki gurbet..
“Uzak yolların hasretini gurbette olan; gelecek yılların hasretini hedefi olan bilir’’..