Bak Güneş Doğdu / Havva Kalaycı

Her sabah erken kalkıp hayatı seyrederim. Gidilecek o uzun hayat yolunu. Oyun mu gerçek mi olduğu belli olmayan, nereye çıkacağı gizli yolu.

Yolda başına ne gelecek bilen var mı? İnsanı insanlıktan çıkaran da insanı insan yapan da aynı yol değil mi? Herkesin yaptığı kendine ne de yakışıyor…

Önce gecenin karanlığını güneş ilk ışıklarıyla aydınlatır. Sonra güne başlamanın ilk ayak sesleri duyulur. Kuş sesleri, horoz sesleri… Tertemiz daha hiç kirletilmemiş bereketli bir gün yavaş, yavaş başlar. 

Sana söylemiş miydim, “en güzel doğa olayı; gün doğumu” diye. Asıl iktidarın kimde olduğunu, kudret sahibinin kim olduğunu gösteriyor insana…

Bir de dağların arasına karışınca, seyrine doyum olmuyor. Başlı başına bir şaheser…

İğdeleri döktük, ayçiçeklerini de… Ayartıldığımız o uzun yollara. Kök edinmiş alışkanlıklara, uzak seherlere. Hâlbuki yollar vardı önceleri aklımızda…

Yorulduk geceyi gönlümüzde taşımaktan da, mola verip güneşin doğuşunu bekledik. Kim kimin karanlığını görebilir ki?

Bak güneş doğdu.  Her yer kızıl bir aydınlığa büründü. Bak umudun ışığı usul, usul sızıyor yüreklere. Ne bahtlılık. Mutluluğun rengi sarı kızıl mı, yoksa mavi beyaz mı?