Saçları Kesik Kadınlar / Havva Kalaycı
Babaannem biz küçükken hep söylerdi, “Allah insanın kalbini, günde kırk bin kez yoklarmış”diye.
Yüzümüze bakmadan başı yerde; kırgın, gücenik…
Biz öyle, öyle içimizdekilerden mahcup olmayı öğrendik.
Uzun kış geceleri, dizinin dibine toplardı bizi. Düşman askerlerinden korkan kadınların, iffetini korumak için saçlarını kestiğini, erkek kılığında; tarlaya, tapana gittiklerini…
Atın üzerinde harpten gelen askerlerin, erkek kıyafeti giymiş eşlerini gözlerinden nasıl tanıdığını anlatırdı bize…
Gözlerimiz yaşarırdı saçını kesip erkek kıyafeti giyen kadınları duyunca…
Kadınlarını harman yerinde gözlerinden tanıyan erkeklerin, savaştan sağ salim döndüğünü öğrendiğimizde ise sevincimizden kanatlanıp uçardık…
Erkeklerin atın üzerinde harman yerine ne türlü bir özlemle gittiğine akıl erdirmeye çalışırken, hayalimizdeki nal sesleriyle uykuya dalardık…
Ama sabaha kadar uyumazdı babaannem… Tıpkı mutfağın çelengindeki baykuş gibi.
Tüm perdeleri toplayıp, biz uyanmayalım diye, gün ağarana kadar, ay ışığıyla kılardı namazını deri seccadenin üzerinde…
Namazın sonunda konuya komşuya, herkese; en çok da babama dua ederdi, “Biri Bin Olsun ” derdi hep…
Karartılı siluetini yorganın altından gizli, gizli izlerdim…
Yıldız düşerdi omuzlarına, yüzü nurlanırdı iki elini açıp dua ederken…